In the afternoon I was painting on the terrace. Although the artistic adventure did not end, I have managed to displace stains and smears that were crosscut with a variety of lines. It’s all good. Sheltered under a wide roof, I was listening to the silent drizzle of a light rain. In the distance, barely audible, a radio is being heard from the neighbour’s courtyard. Oddly enough, it is not folk music, but classical. Very strange, I thought to myself. He stopped breeding pigs, and the air was filled with freshness of negative ions instead of the stench of the excrement piled up adjacent to the wall separating us. Inevitably, that was a huge loss for the Dadaistic order of thoughts in organizing a painting. I’m trying to degust the taste of the offered peace.

Determined as a soldier, with stained fingers I squeeze the colour tubes. Spelling in my head the English print on labels. Neapolitan yellow and emerald green. They sound like titles.

Without any malice, I demonstrate my mastery of the situation. I’m scoring out this composition of escape from everyday life, yet this beginning is promising, as far as I’m ready to believe in it. I smile, and obliquely stretch my lips. A master of his own, submissive to the painting.

The night is approaching, and there is not enough time. The obligations persistently and inexorably lurk the opportunity, as if they were only waiting for me to get tired and drooped so that they could finally subdue me with their burden.

I know all the tricks.

I’m planning my strategy.

I defy.

When they accumulate, I prioritize and eliminate. There is no planning nor organizing. Later I take a bite of the leftovers, not allowing them to get stale, not letting them stay in one place.

Not allowing them to grow roots, that’s important too. The point is in the freshness of the afternoon and in the smell of turpentine. It is massaging my pituitary gland.

Freedom resides only in choice.

Pročitaj ovaj sadržaj: Tumač prostora

Rođen davne 1851 u Staroj Kanjiži. Bilo je to iste godine kada Gustav Kurbe izložio svoju sada već čuvenu sliku “Tucači kamena”. Ono što ih povezuje je to što su oba umetnika na različitim podneblju ne neki način utemeljivači realizma kao slikarskog pravca. I ako srpskom slikarstvu realizam nije nikada zaživeo u pravom smislu.
Krstić je likovnu akademiju je završio u Minhenu gde je i živeo do 1883. Sasvim razumljivo, dela su mu pod uticajem  nemačkog realizma. Naučen da se likovno izražava na nov način, novim jezikom, novom formom, povratkom u Srbiju slikar se našao pred problemom prilagođavanja uslovima jedne ekonomski, društveno i kulturno nerazvijenije sredine, nespremne da prihvati nove socijalne teme za koje se zalagao evropski realizam.

Neka od njegovih značajnijih dela mogu se pogledati u Narodnom muzeju u Beogradu.

Među njegovim najboljim delima u kojima se ističe likovna poetika i stil su: Anatom, pejzaž Babakaj, Alaska vrata.

Dana 30. januara 1884. postao je član Srpskog učenog društva, a 1892. počasni član Srpske kraljevske akademije.

Umro je u Beogradu 30. oktobra 1907. godine.

Stara Kanjiža

I sa ovih nekoliko podataka jasno je da zavređuje pažnju jer je već odavno prihvaćen značajan likovni umetnik. Iz Kanjiže, može se reći. Pa makar i slučano.

Grad u kom sam proveo detinjstvo je prikladne veličine da se čovek ne oseti sputan tekovinama urbane civilizacije. Ne oskudeva u seoskom mentalitetu ruralne sredine ali još uvek se može smatrati srećom da se nije razvila u veći grad. Dakle, gradić. Taman da je manje, u stvari više, pa onda sve dođe na knap.

Zanimljivo je da se u ovom malom mestu iznedrilo više likovnih umetnika.
Za neke od njih se čulo a za neke ne. Na druge možda, ne biste ni pomislili.

Upoznajmo Kanjiške likovne umetnike.

Možda se ne vidimo na nekoliko dana.

Ako se budem selio na novo mesto.
Možda opet ostanem.
Možda ne bude ništa,
jer i to može da biva kada je možda u pitanju.

Ali da je lako, lako je.

Može lako biti.